ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; Γ΄

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Σήμερα θα ασχοληθούμε με δύο άλλα θέματα του «εθνικού μας βίου», δηλαδή τον Στρατό «μας» και την τουρκική απειλή. Προτού όμως να μπούμε σε αυτά, θέλω να θέσω υπόψη σας κάτι που διάβασα πριν από λίγο. 

Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης λοιπόν, η οποία, όπως είναι πασίγνωστο ακόμη και σε δημοκρατικοφιλελευθέρων πεποιθήσεων άτομα, ήταν καθαρώς ιουδαϊκή υπόθεση, γινόταν ακριβώς ό,τι γίνεται και τώρα στη δική μας χώρα με τους φόρους. Οτιδήποτε ήταν ορατό το φορολογούσαν. Και η φορολόγηση αυτή δεν γινόταν βέβαια για τις «ανάγκες του Κράτους, του Λαού και του Έθνους», όπως πιστεύουνε οι αφελείς (για να χρησιμοποιήσω το πιο ελαφρύ χαρακτηρισμό), αλλά επειδή οι περιούσιοι που ήταν κρυμμένοι στον κρατικό μηχανισμό ήθελαν να «μαζέψουν τα λεφτά» των χριστιανικών κοπαδιών. Κάποια στιγμή λοιπόν, η εφορία ζήτησε και από τον ίδιο τον Χίτλερ, μελλοντικό Φύρερ του Γερμανικού Λαού, να της «εξηγήσει» τι χρήματα βγάζει, πώς τα βγάζει, γιατί τα βγάζει και άλλα τέτοια πολλά. Και ο Χίτλερ έδωσε την εξής μνημειώδη απάντηση:

"Ούτε ξέρω τι βγάζω ούτε με ενδιαφέρει να ξέρω τι  βγάζω. Ξέρω μόνο πως ό,τι βγάζω μου είναι αρκετό για να ζω, χωρίς να προξενώ ζημιά σε απολύτως κανένα."

Αυτή είναι απάντηση που οποιοσδήποτε είναι πραγματικός άντρας (με παντελόνια, όπως έλεγαν και οι παλαιοί) οφείλει να δώσει στον Σαμαρά, στον Στουρνάρα, στον Κουβέλη και στον κάθε λογής Βενιζέλο, όποτε του στέλνουν τα πασίγνωστα ερωτηματολόγια και  έντυπα, τις φόρμες και τις ηλεκτρονικές σελίδες και όλα τα άλλα απίθανα του δημοκρατικού καθεστώτος και κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Για να φτάσουμε όμως εμείς οι Έλληνες στο σημείο αυτό, το άξιο των προγόνων μας του ’21, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε βαθειά μέσα μας ότι αυτό το Κράτος, το Κράτος του Σαμαρά και του Βενιζέλου, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ όχι μόνο δεν είναι δικό μας, Ελληνικό Κράτος, αλλά είναι εχθρικό προς εμάς. Δεν έχει, με άλλα λόγια, συσταθεί, για να μας εκφράζει και να μας προστατεύει, αλλά για να μας οδηγήσει στην όσο το δυνατόν ταχύτερη εξόντωσή μας.

Το καταλάβατε; Και για να το καταλάβετε όλοι εσείς που –πραγματικά ή μη- δεν το καταλάβατε ακόμα, προχωράω σε δύο επισημάνσεις, τις εξής:

1. Ακούτε συνεχώς για την «τουρκική απειλή». Δεν είναι έτσι τα πράγματα, σας λέω εγώ. Το πρόβλημα, αυτές τις ώρες, δεν είναι οι Τούρκοι αλλά οι Τούρκογλου/Τουρκοτζόγλου και οι κάθε λογής Τούρκογλου/Τουρκοτζόγλου. Οι Τούρκοι, πράγματι, ιδίως από την εποχή του Κεμάλ και μετά επιτίθενται μόνο όταν τους δοθεί η «άδεια» και μόνο στον βαθμό που τους επιτρέπουν αυτοί που τους δίνουν την «άδεια».  Την Κύπρο το 1974 π.χ. θα μπορούσαν να την έχουν καταπιεί ολόκληρη. Δεν το κάνανε… επειδή δεν τους το επέτρεψαν τα αφεντικά τους. Επίσης το 1974 θα μπορούσαν να κάνουν στρατιωτικό περίπατο στη Δυτική Θράκη, που επίσης δεν έκαναν, επειδή δεν τους είχε δοθεί την «άδεια». Το 1922, μια χαρά θα μπορούσαν να σαρώσουν επίσης τη Δυτική Θράκη, πριν, εννοείται, ανασυγκροτηθεί ο περίφημος «Στρατός του Έβρου». Και αυτό δεν το κάνανε, επειδή δεν τους άφησαν οι Άγγλοι, όργανο των οποίων υπήρξε ο Κεμάλ. Βέβαια, τουρκική απειλή υπήρξε στο παρελθόν και πιθανότατα να ξαναϋπάρξει στο άμεσο μέλλον. Αυτήν τη στιγμή όμως υπάρχει κίνδυνος (ή μάλλον βεβαιότητα) διάβρωσης των Ελλήνων από τα μέσα – οπότε η Τουρκία δεν έχει να κάνει τίποτα, απλώς να περιμένει. Και υπεύθυνος για τη διάβρωση αυτήν είναι ο πολιτικός «μας» κόσμος, στο σύνολό του. Άρα το πρόβλημα αυτήν τη στιγμή δεν είναι οι Τούρκοι, αλλά όλοι όσοι καταπιέζουν, εξουθενώνουν και εξοντώνουν τους Έλληνες.

    Βέβαια, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Αφού το άμεσο πρόβλημα δεν είναι οι Τούρκοι, γιατί συνεχώς ακούμε «οι Τούρκοι, οι Τούρκοι, οι Τούρκοι»; Διότι, αγαπητοί μου αναγνώστες, υπάρχει μία συνταγή παλιά όσο και τα έθνη: Ο εξωτερικός εχθρός, αληθινός ή φτιαχτός, είναι παράγοντας με την κατάλληλη χρήση του οποίου επιτυγχάνεται η διαβόητη «εθνική ενότητα». Αγανακτεί π.χ. ο Ελληνικός Λαός με την εξαθλίωση στην οποία έχει περιέλθει; Του πετάνε οι καθεστωτικοί ένα «οι Τούρκοι, οι Τούρκοι!» και παπ…όλοι ξεχνάνε τη μιζέρια τους και «ενώνονται» για να «αντιμετωπίσουν» τον εξωτερικό εχθρό. Θυμηθείτε τι έκανε ο Στάλιν στη Ρωσία. Είκοσι πέντε εκατομμύρια αγρότες είχε σκοτώσει (στα φανερά, γιατί το τι είχε γίνει στα μουλωχτά ακόμα δεν το ξέρουμε). Επιτέθηκαν λοιπόν οι Γερμανοί στη Ρωσία το 1941 και όλοι οι Ρώσοι, κομμουνιστές, αντικομμουνιστές κ.λπ. ενώθηκαν, με την Ορθόδοξη Εκκλησία επικεφαλής, για να υπερασπιστούν τη σκλαβιά τους. Και εκατομμύρια Ρώσοι επέθαναν τότε, προκειμένου να μείνουν οι συγγενείς και οι απόγονοί τους δούλοι των κομμουνιστών. Κάτι ανάλογο πάει να γίνει και με τους «Τούρκους» σήμερα. Οι «Τούρκοι» είναι το ασφαλέστερο όπλο του καθεστώτος, επειδή με αυτό ο Λαός στο πι και φι ξεχνάει την ανεργία, τη φορολογία, την αμορφωσιά, την αποβλάκωση και όλα τα άλλα «αγαθά» του δημοκρατικού πολιτεύματος και κοινοβουλευτικού καθεστώτος.

2. Ο «Ελληνικός Στρατός»! Άλλο παραμύθι! Ελληνικός Στρατός πραγματικός υπήρχε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, γιατί τα στελέχη του είχαν πάρει τους βαθμούς και τα παράσημά τους στα πεδία των μαχών. Επειδή λοιπόν είχαν διακινδυνεύσει την ίδια τους τη ζωή για την Πατρίδα, είχαν ικανότητες, τιμιότητα, ευθυκρισία και φυσικά πατριωτισμό. Οι τωρινοί αξιωματικοί, καλοί μου αναγνώστες του Θεόδοτου, πού πήραν τα παράσημα, με τα οποία έχουν κάνει ταπετσαρία στα «στήθη τους», και τους βαθμούς τους; Μήπως στην Κύπρο το 1974 ή στους πολέμους που έγιναν μετά; Όχι βέβαια. Ένας αξιωματικός πραγματικά πολέμησε στην Κύπρο και αυτόν φρόντισε το κοινοβουλευτικό «μας» πολίτευμα να τον εξοντώσει στα μουλωχτά και στα γρήγορα. Όλοι οι άλλοι έγιναν στρατηγοί, αρχιστράτηγοι, στρατάρχες, πολέμαρχοι κ.λπ. στα γραφεία (στην καλύτερη περίπτωση) ή στους προθαλάμους «πολιτικών ανδρών» τύπου Τσοχατζόπουλου και Λαλιώτη (στη χειρότερη και συνηθέστερη). Τι να περιμένουμε λοιπόν από δαύτους; Μόνο το χειρότερο! Και το πιο ωραίο είναι ότι, επειδή οι καθεστωτικοί κάνουν και «δημοσκοπήσεις», στις οποίες διαπιστώνεται ότι ο Ελληνικός Λαός συνεχίζει να έχει εμπιστοσύνη στην Εκκλησία «του» (για την οποία μιλήσαμε) και στον «Εθνικό» Στρατό, μαγειρεύουνε και το ultimo colpo (όπως έλεγαν παλιά στο τσίρκο), για να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος. Έχουν βρει, πράγματι, έναν στρατηγό 100% και αποδεδειγμένα όργανο του καθεστώτος και μας  τον ετοιμάζουνε για σωτήρα! 

Ναι! Όπως σας τα λέω! Και του έχουν λουστράρει και την εικόνα. Να τι μορφωμένος που είναι και να τι μαχητικό παρελθόν έχει (πού το βρήκε το «μαχητικό παρελθόν»; Αυτό κανείς δεν το σκέφτεται) και να τι καλά μιλάνε για αυτόν διαπρεπείς  πανεπιστημιακοί καθηγητές (οι οποίοι διαπρεπείς καθηγητές είναι φανερά και φιλικότατα προσκείμενοι στο Ισραήλ και την πολιτική του, αλλά και πάλι αυτό κανείς δεν το σκέφτεται και, αν το σκέφτεται, δεν το λέει) και να του οργανώνουν διαλέξεις σε ιστορικούς χώρους του αθηναϊκού κέντρου (αυτού που έχει μείνει δηλαδή) όπου παρίστανται και χειροκροτούν «ζωηρά και παρατεταμένα» τον εν λόγω στρατηγό όλοι οι παράγοντες της Δημοκρατίας «μας» με πρώτο και καλύτερο τον Μανώλη Γλέζο  και ούτω καθ’εξής. Έτσι, εάν τα πράγματα σφίξουν για τους δημοκράτες καθεστωτικούς και τα όργανά τους, θα ρίξουνε ένα τελείως ολοκληρωτικό σύστημα, κομμουνιστικού εννοείται τύπου, με επικεφαλής τον στρατηγό που λέμε. Και όλοι πια θα είναι «ευχαριστημένοι», διότι, βλέποντας τις στολές και τα παράσημα του καθεστωτικού πολέμαρχου, θα θυμούνται τον Παπαδόπουλο, τον Παττακό, τον Μακαρέζο και την πραγματικά χρυσή τους εποχή. 

        Πάει, με λίγα λόγια, να γίνει ό,τι έγινε και με τον μακαριστό Χριστόδουλο. Στην Εκκλησία δεν προσέβλεπε με εμπιστοσύνη ο Ελληνικός Λαός; Άψογα! Του καθίσανε λοιπόν τον Χριστόδουλο και διάφορους τύπους παραεκκλησιαστικών οργανώσεων που είχαν στενές επαφές με την ισραηλινή Μοσάντ, και όλοι πια έμειναν «κατευχαριστημένοι».

        Αυτά τα ωραία κυοφορούνται σε βάρος μας. Το θέμα βέβαια ήταν και παραμένει: Εμείς τι κάνουμε;

         Ε, αυτό θα το πούμε σε επόμενο άρθρο μας.