ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ

Γράφει ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

Το έναυσμα για να γράψω αυτό το άρθρο που το έδωσε ένα γεγονός που συνέβη πριν λίγο καιρό: Μία εισαγγελέας διέταξε να μην γίνει η παρουσίαση μίας δημοσιογραφικής εκπομπής του MEGA, που είχε για θέμα της όσα συνέβησαν στο Φαρμακονήσι  με το ναυάγιο των μεταναστών. Η εισαγγελέας λοιπόν αιτιολόγησε την απόφαση της λέγοντας, ότι υπήρχε ο κίνδυνος να αποκαλυφθούν στοιχεία που αφορούν την ανακριτική διαδικασία. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε; Χαμός δηλώσεων και διαμαρτυριών από το δημοσιογραφικό σινάφι, από τα ''προοδευτικά κόμματα»'', από τους ''διανοούμενους'', εναντίον της απόφασης της εισαγγελέας που τόλμησε να θίξει τα  Άγια των Αγίων, την Υπέρτατη Αρχή , το Ύψιστο Δικαίωμα της ''δημοσιογραφικής ελευθερίας''. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι στην εποχή μας υπάρχουν τρία Άγια πράγματα, τρία Ιερά δόγματα, τα οποία απαγορεύεται κάποιος να θίξει στο ελάχιστο : Το "ολοκαύτωμα", την "δημοκρατία"(μας), και την  "ελευθερία του τύπου".(τώρα τελευταία ετοιμάζεται και μία τέταρτη αγιοποίηση: της ομοφυλοφιλίας.) Έτσι θα έχουμε  την … "αγία τετράδα" της θρησκείας της  Νέας Εποχής.

Πράγματι, ένα από τα βασικά όργανα της αντι-παραδοσιακής εκτροπής  του κόσμου μας, ήταν (και είναι) η δημοσιογραφία. «Ο τύπος είναι το τύμπανο που μας οδηγεί στο μέτωπο»  έγραφε  ο  Armand Marrast κατά την διάρκεια της τρίτης Γαλλικής επανάστασης (1848). Και ο πρόδρομος του κομμουνισμού  Theophile Thoré  το 1840  διακήρυττε: «Χάρη του τύπου και των εκδόσεων, σήμερα διαθέτουμε μέσα διανοητικής προπαγάνδας που οι αρχαίοι δεν μπορούσαν ούτε να φανταστούν…».    

 Ο δε Βρετανός αριστερός  John Goodwyn Barmby  πίστευε ότι τα μέσα  μαζικής ενημέρωσης  θα    αντικαταστήσουν  τον  Χριστό και τον Σωκράτη:  «Από την ανακάλυψη της τυπογραφίας, η αποστολή του δημοσιογράφου λίγο -λίγο επήρε την θέση εκείνης του ιερέα , το δημοσιογραφικό γραφείο έγινε πιο χρήσιμο από τον άμβωνα,  το άρθρο το Σαββάτου  πιο  σωτήριο από το  Κυριακάτικο κήρυγμα…»  

Από τότε λοιπόν, μασονικές στοές, φιλελεύθεροι αστοί, αλλά και κομμουνιστές, είδαν την δημοσιογραφία σαν το κύριο εργαλείο, στον αγώνα τους για να καταλύσουν κάθε μορφή παραδοσιακής κοινωνίας και ιεραρχικών θεσμών. Με αυτό  το μέσο  κατάφεραν να εισβάλουν μέσα στα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων, αλλοιώνοντας την αντίληψη τους για τον κόσμο, για τον σκοπό της ανθρώπινης δράσης, για την ηθική,  για την θρησκεία, για την ίδια την ουσία της ύπαρξης.  Ίσως κάποιος να αντιτάξει σε όλα αυτά, το γεγονός ότι υπαρχούσης της ελευθερίας του τύπου, ο καθένας μπορεί να γράψει ότι θέλει και να υποστηρίξει τις ιδέες του, ακόμη και αν αυτές είναι ενάντιες στο σύστημα , είναι μη δημοκρατικές , ''άκρο-δεξιές'' ή  οτιδήποτε άλλο. Μα ακριβώς στην  παροχή αυτής της δυνατότητας έγκειται η πανουργία του όλου συστήματος , και πιο συγκεκριμένα, σε   δύο  τεχνάσματα ή στρατηγικές:

Α) Σε προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου υπό τον τίτλο: Η λατρεία της Κοινής Γνώμης, είχαμε γράψει: «Οι άπειρες πληροφορίες, πράγματι, μπορεί να μεταφραστούν στις άπειρες γνώμες που υπάρχουν πάνω στις πληροφορίες. Οποιαδήποτε σκέψη, φθάνει να βρεθεί ένα Εγώ διατεθειμένο να την ανακοινώσει, θα έχει αμέσως το δικαίωμα να εκφραστεί. Η λατρεία του "εγώ σκέφτομαι", "εγώ λέω",  "κατά την άποψή μου", δεν είναι όμως χωρίς συνέπειες. Εάν όλα επιπλέουν στο ίδιο επίπεδο και με το ίδιο δικαίωμα στον κόσμο της γνώμης, οι πεποιθήσεις αποδεικνύονται, όπως προειδοποιούσε ειρωνικά ο Νίτσε, «εχθροί της αλήθειας, πιο επικίνδυνοι από τα ψέματα»• και αυτό για δύο λόγους: πρώτον, διότι εντός του κόσμου της γνώμης, ισχύει ο νόμος του Gresham (το κακό νόμισμα διώχνει το καλό) και η γνώμη που κατασκευάστηκε διαμέσου του μόχθου της έννοιας, της διαφοροποίησης των περιπτώσεων, της μελέτης των κλασσικών, υποσκελίζεται από την απλουστευμένη, ανόητη γνώμη, που ο "πολιτικοποιημένος νεαρός" μεταχειρίζεται σαν σπαθί». Δεύτερον, επειδή πίσω από τον επιφανειακό πλουραλισμό της πολυπλοκότητας όλων των απόψεων, κρύβεται ένας πραγματικός μονισμός : Η αλήθεια δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει .   

Β)  Όπως λέει  το  γνωστό ρητό της μασονίας, "Ordo ad chao ''  (τάξη από το χάος), ρητό που δεν έχει μόνον μεταφυσική ερμηνεία (η  ανώτερη αρχή που θέτει τάξη στο σύμπαν), αλλά και που προσλαμβάνει μορφή στρατηγικής πρακτικής,  η τάξη μπορεί να προέλθει μέσα από την γενική αταξία και αντιπαράθεση διαφορετικών και ανόμοιων  ιδεών, οι οποίες εξουδετερώνοντας η  μία την άλλη ,  εξισορροπούν  και σταθεροποιούν  το  ήδη υπάρχων σύστημα.  

Καταλήγουμε λοιπόν στα εξής ερωτήματα: ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΤΑΙ και ΠΟΙΟΣ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ ;

Λογοκρίνονται εκείνα τα δημοσιεύματα που μπορούν : 

Α) να θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και την  επιβίωση μιας εθνικής κοινότητας. 

Β) να αλλοιώσουν  το «Ήθος της  Πόλεως», δηλαδή, να βλάψουν τις πνευματικές, θρησκευτικές και ηθικές αρχές βάσει των οποίων έχει επιλέξει να ζει η πλειοψηφία μιας κοινωνίας.    

Ποιοί είναι αυτοί που θα αποφασίσουν  τι πρέπει να λογοκριθεί ή όχι; Παράδειγμα: Σήμερα, υπάρχει κάποιος που μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να γίνει η προβολή μιας ταινίας σκληρού πορνό τις μεσημεριανές ώρες; Όχι φυσικά. Αν παρά ταύτα αυτό συμβεί, τότε το κοινό αίσθημα, που εκφράζεται διαμέσου των θεσμών και των νόμων, θα τιμωρήσει τον παραβάτη. Ο λογοκριτής  είναι  το  συλλογικό  Ήθος  της κοινωνίας.

Ακριβώς αυτός ήταν και ο στόχος της ανατρεπτικής δημοσιογραφίας: να δημιουργήσει κοινωνίες χωρίς ανώτερο Ήθος και άρα,  χωρίς την ανάγκη λογοκρισίας.