Η ΚΟΙΝΟΚΤHΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

               
Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Σε προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου, είχαμε παρουσιάσει την ανάλυση του κομμουνιστικού μανιφέστου, χρησιμοποιώντας τα φιλοσοφικά και ανθρωπολογικά εργαλεία της Παραδοσιακής Δεξιάς, μία εργασία που ίσως να μην έχει γίνει ούτε στο εξωτερικό.

 Επιστρέφουμε πάλι σε αυτήν την εργασία, για να επισημάνουμε ένα ιδιαίτερο σημείο του κομμουνιστικού μανιφέστου, το οποίο οι διάφοροι αριστερίζοντες ή προοδευτικοί αναλυτές, το ''περνάνε στα γρήγορα'' ή προσπαθούν να το καλύψουν με διάφορες δαιδαλώδεις και ομιχλώδεις αναλύσεις. Αναφερόμαστε στο ζήτημα της κοινοκτημοσύνης των γυναικών: «Ο Μαρξ, με την δικαιολογία ότι κάποιοι από τους αστούς απατούν τις γυναίκες τους (λες και αυτό δεν συμβαίνει και στις τάξεις των προλετάριων) καθώς και στο ότι στην κοινωνία υπάρχει η πορνεία, προτείνει: να αντικατασταθεί η ανεπίσημη κοινοκτημοσύνη των γυναικών (δηλαδή το ότι κάποιοι αστοί ξελογιάζουν ο ένας την γυναίκα του άλλου) με μία επίσημη κοινοκτημοσύνη των γυναικών.» Αργότερα, με την έλευση της σχολής της Φρανκφούρτης, αυτές οι ελευθεριακές απόψεις, απέκτησαν μεγαλύτερη σαφήνεια και πιο δομημένο θεωρητικό υπόβαθρο.

Είχαμε λοιπόν σημειώσει ότι παρόμοιες απόψεις, μόνον στις αρχαίες γνωστικές σέκτες συναντάμε: «Πράγματι, είναι σαν κάποιος να διαβάζει τα κείμενα του γνωστικού Επιφάνη τον 2ο αιώνα μΧ, ο οποίος παραπονιόταν γιατί: «….ο μίαν αγόμενος εχέτω, δυναμένων κοινωνείν απάντων, ώσπερ απέφηνε τα λοιπά των ζώων» δηλαδή: «αυτός που πείρε μία γυναίκα την διαφυλάττει, ενώ όλοι θα μπορούσαν να τις είχαν από κοινού, όπως δείχνουν ότι κάνουν τα άλλα ζώα.» 

 Αν τώρα σε κάποιον έλθουν στο μυαλό οι Πλατωνικές θεωρίες κοινοκτημοσύνης, ας μην συγχέει τα πράγματα, διότι αυτός αναφερόταν μόνον στους στρατιώτες (φύλακες), οι οποίοι στο σύστημα του δεν έπρεπε να ασχολούνται με τις ευθύνες της οικογένειας, ούτε να είναι συναισθηματικά δεμένοι με συγκριμένα πρόσωπα, αλλά  να είναι εξολοκλήρου αφιερωμένοι στα άσκηση της πολεμικής τέχνης και στην υπηρεσία της Πόλεως. Ο Πλάτων λοιπόν δεν μίλησε για κοινοκτημοσύνη των γυναικών μεταξύ των πολιτών των άλλων τάξεων, πλην όπως είπαμε των φυλάκων.

H διάλυση-απορρόφηση του ατομικού εγώ

Αυτή λοιπόν η Μαρξιστική οπτική έχει ιδιαίτερη σημασία διότι μαρτυρεί, μία βασική κατάσταση που είναι χαρακτηριστική της αιρετικής γνωστικής οντολογίας: Την επιθυμία της ισότητας, δηλαδή, την αρχαία και άσβεστη γνωστική απόρριψη της περιορισμένης κατάστασης, μία κατάσταση έντασης (η ποία βιώνεται από όσους δεν έχουν ερωτική σχέση με τον Δημιουργό) διότι το ατομικό εγώ, ως δημιούργημα, δεν μπορεί να είναι το Όλον. Μόνον αρνούμενο ως Εγώ, θα μπορέσει να επιστρέψει στην τέλεια ενότητα του γνωστικού ''πληρώματος'', θα σταματήσει να είναι μέρος και θα επιστρέψει να είναι Ολότητα. Η αποδόμηση της ατομικής ταυτότητας, μέσω πρακτικών κοινοκτημοσύνης, δεν είναι τίποτε άλλο από μία τεχνική πραγματοποίησης, είναι το τελευταίο και θεμελιώδες βήμα που ο γνωστικός πρέπει να επιτελέσει, για να φθάσει σε μία κατάσταση στην οποία όλες οι εντάσεις διαλύονται, όλες οι διαφορές καταργούνται, όλες οι αντιθέσεις αφανίζονται.

Στην επίθεση στην οικογένεια, της οποίας η κοινοκτημοσύνη είναι η τελευταία πράξη, η ολοκληρωτική ισότητα των μελών πραγματοποίησε, τουλάχιστον υποκαταστατικά, την επιθυμία του απεριόριστου, την Θέωση. Πράγματι, η βαθιά έννοια της σεξουαλικής επανάστασης αποκαλύπτεται ως εξής: είμαστε τόσο ίσοι, τόσο όμοιοι, είμαστε τόσο τέλεια ανταλλάξιμοι ο ένας με τον άλλο, που δεν είμαστε πια δύο, ή πολλοί, αλλά μόνον Ένας.

Έτσι, πίσω από έναν φαινομενικά απλό διονυσιασμό, κρύβεται η αρχαία επιθυμία ενός απόρθητου μονισμού. Το Εγώ, επιτελούς, επέστρεψε να είναι θεός.

Οι στοχασμοί μας σε αυτό το άρθρο είχαν ως έναυσμα την μαρξιστική κοινοκτημοσύνη των γυναικών, όμως οι ίδιοι στοχασμοί μπορεί να εφαρμοστούν και στην έννοια της δημοκρατίας: εδώ η ισότητα επιτυγχάνεται διαμέσου της ίσης αξίας της άποψης και της θέλησης όλων των πολιτών, χωρίς καμία εξαίρεση ή ιεράρχηση. Όπως γράψαμε προηγουμένως: «είμαστε τόσο ίσοι, τόσο όμοιοι, είμαστε τόσο τέλεια ανταλλάξιμοι ο ένας με τον άλλο, που δεν είμαστε πια δύο, ή πολλοί, αλλά μόνον ένας.» Πίσω λοιπόν από μία φαινομενική δημοκρατικότητα, κρύβεται το ακριβώς αντίθετο: η άρνηση της διαφορετικότητας, η απόρριψη της ατομικότητας, δηλαδή, η θέληση και επιβολή ενός ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ  ΕΓΩ, ΠΟΥ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΟΦΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.