Η.Π.Α., ΡΩΣΙΑ, EΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Γράφει ο Γιώργος Παξινός

Στη σύγχρονη εποχή, γίνεται συνεχώς συζήτηση για τη γεωπολιτική και τις διεθνείς εξελίξεις, με κύριες αναφορές στην Αμερική, που προσωποποιεί τον εξω-ευρωπαϊκό Δυτικό κόσμο και τη Ρωσία ως εναλλακτική πολιτικο-οικονομική δύναμη και ως εθνική οντότητα που δεσπόζει πέρα από το πλαίσιο της παρακμής του Δυτικού Πολιτισμού.

Ποια όμως είναι η πραγματική μορφή του σημερινού κόσμου και πως επηρεάζει εμάς; Είναι γεγονός ότι ο σημερινός κόσμος βασίζεται και στηρίζεται στο status quo που προέκυψε ως αποτέλεσμα του Β’ΠΠ. Κατά τη διάρκεια αυτού, η καρδιά του Δυτικού Πολιτισμού και σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη εκμηδενίστηκε με ένα φοβερό μίσος που δεν είχε ξανα-υπάρξει ποτέ στην Ιστορία μεταξύ πολιτισμένων εθνών (τουλάχιστον στο λευκό κόσμο). Οι αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου είχαν ασφαλώς ήδη αρχίσει με την άφιξη της Νεωτερικότητας, ωστόσο η επιθυμία για ολοκληρωτική καταστροφή και ταπείνωση του αντιπάλου, όπως αυτή εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ αλλά και μετά το τέλος του ενάντια στις ηττημένες χώρες (κυρίως τη Γερμανία και την Ιαπωνία) ήταν κάτι το πρωτόγνωρο.

Μέρος αυτής της πολιτικής ήταν και πρακτικά ο αποκεφαλισμός των ευρωπαϊκών κρατών από τις φυσικές τους ελίτ και η αντικατάσταση τους από τεχνοκράτες χωρίς όραμα και υποτελείς στον αμερικανικό παράγοντα. Αυτή η κατάσταση ουσιαστικά μετέτρεψε τις ΗΠΑ σε ρυθμιστή των ευρωπαϊκών υποθέσεων και μαζί με αυτές και των αλλόφυλων στοιχείων που περιέκλειαν, χωρίζοντας την Ευρώπη σε δύο μέρη.

Νυρεμβέργη 1946

Παρόλο που υπήρχε και υπάρχει η πίστη για ευνοϊκότερη μεταχείριση από πλευράς των Συμμάχων, είναι γεγονός ότι οι δίκες στη Νυρεμβέργη και η συμπαιγνία με συμμορίες αντιφασιστών και Εβραίων κυνηγών κεφαλών κατά των Εθνικοσοσιαλιστών και άλλων εχθρών των δοξασιών του φιλελευθερισμού και μαρξισμού δείχνει το αντίθετο. Επίσης, η επίδραση της πολυπολιτισμικής μαζοκουλτούρας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού επέδρασε ιδιαίτερα διαβρωτικά στην ήδη ηθικά και πολιτισμικά καταρρακωμένη Ευρώπη.

Αντίθετα, η σταλινική Ρωσία, παρόλη τη σαφώς σκληρή καταπίεση που πραγματοποίησε στα κατεχόμενα από αυτήν εδάφη, δεν επέδρασε τόσο διαβρωτικά στα ήθη των λαών των περιοχών αυτών. Αυτό βέβαια οφείλεται στο γεγονός ότι η Ρωσία του Ψυχρού Πολέμου δεν ήταν μια κουμμουνιστική χώρα με το ευρωπαϊκό νόημα του μαρξισμού. Αυτό έγκειται σε ενδογενείς ποιότητες. Για να καταδείξουμε ποιες είναι αυτές  πρέπει να κάνουμε μια μικρή ιστορική και πολιτική ανάλυση.

Κατ’ αρχάς, η Ρωσία ως κρατική και πολιτισμική οντότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί μέρος του Δυτικού Πολιτισμού. Εξάλλου, όλος ο αγώνας της, από την εποχή των Τσάρων μέχρι και τη σύγχρονη εποχή, ήταν και είναι η ισχυροποίηση και η δημιουργία μιας μη-δυτικής αυτοκρατορίας χωρίς περιορισμούς από τις δυτικές οριοθετήσεις. Έτσι, η σταδιακή αποτίναξη των δυτικών υπολειμμάτων του Πετρινισμού, δηλαδή της προσπάθειας του Μεγάλου Πέτρου να κάνει τη Ρωσία δυτική περιφέρεια, μέσω του δυτικής έμπνευσης μπολσεβικισμού και η συνακόλουθος δικτατορία του Γεωργιανού Στάλιν δηλώνει ακριβώς αυτό. Είναι εξάλλου γνωστό ότι ο τελευταίος θαύμαζε τον αντι-δυτικό και απομονωτιστή Ιβάν τον Τρομερό και είχε στηρίξει τη βιογραφική κινηματογραφική παραγωγή της ζωής αυτού.

Στη σύγχρονη εποχή βέβαια, η αποτίναξη και των τελευταίων υπολειμμάτων του κρατικιστικού μπολσεβικισμού έγινε με την άνοδο του Πούτιν, ενός γνήσιου Ρώσου, στην εξουσία. Αυτός εκφράζει το πνεύμα της Στέπας όσο κανένας άλλος και για αυτό ακόμη και οι τελετές προς τιμή των μαχητών του Β’ΠΠ πήραν ένα πιο εθνικό χαρακτήρα.

Επανερχόμενοι στις αρχικές παρατηρήσεις, είναι γεγονός ότι οι Ρώσοι ανήκουν στη Λευκή Φυλή αλλά όχι στο Δυτικό Πολιτισμό. Η μανιοκαταθλιπτική και θρησκευτικά πρωτογενής ουσία της ρώσικης ψυχής, όπως μπορεί κανείς να την κατανοήσει π.χ. διαβάζοντας Ντοστογιέφσκι και ακούγοντας Τσαϊκόφσκι, δεν σχετίζεται με το Δυτικό Πνεύμα. Ο F.P.Yockey εξελίσσοντας τη θέση του Oswald Spengler πάνω στο ζήτημα, γράφει το 1953 στο έργο του ‘Ο Εχθρός της Ευρώπης’ ότι οι Ρώσοι ως λαός μπορεί να μην είναι δυτικοί αλλά δεν ανήκουν στους φελλαχικούς λαούς της ανατολής και του λατινοαμερικάνικου κόσμου ούτε στους πιο τριτοκοσμικούς λαούς υποσαχάριας αφρικανικής καταγωγής αλλά αντίθετα στους βαρβαρικούς λαούς. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν ανήκουν ούτε στα υπολείμματα μεγάλων πολιτισμών αλλά ούτε σε πληθυσμούς με χαμηλό IQ και μηδαμινή δυνατότητα ανάπτυξης μεγάλου πολιτισμού αλλά βρίσκονται στην κατηγορία του δυναμικού λαού που έχει μέσα του το σπέρμα ενός Μεγάλου και Νέου Πολιτισμού. Βρίσκονται δηλαδή στην ίδια κατάσταση τόσο με τους αρχαίους Ινδοευρωπαίους όταν εισέβαλλαν στην Ευρώπη και στην Ασία και δημιούργησαν τον Ελληνορωμαϊκό και Ινδικό Πολιτισμό όσο και με τα γερμανικά φύλα και τους Βίκινγκς που δημιούργησαν τις βάσεις του Δυτικού πολιτισμού κατά την Καρολίγγεια και Μεσαιωνική Εποχή.

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε λοιπόν ούτε για δυτική αντίληψη περί εθνικισμού στην περίπτωση της Ρωσίας, ούτε καν φυλετισμού. Συνεπώς, έχει δίκιο ο Alexander Dugin να αναφέρει συνέχεια στο έργο του ‘Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία’ ότι η δική του αντίληψη δεν έχει να κάνει με καμιά από τις σύγχρονες πολιτικές θεωρίες (φιλελευθερισμό και μαρξισμό) αλλά ούτε με το φασισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό.

Υπό αυτά τα δεδομένα, είναι γεγονός ότι η πλήρης και άνευ σκέψης υποταγή στη Ρωσία είναι καταστροφική, όπως είναι όμως επίσης καταστροφική η συνέχιση της επιβίωσης του παρόντος συστήματος που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Επιλέγοντας τη δική μας θέση (όπως με το θέμα της Ουκρανίας) δηλαδή τη θέση της εναλλακτικής πολιτικής με σκοπό τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης Λευκής Ευρώπης μαζί με τις αποικίες της, πρέπει να προσπαθήσουμε να απαγκιστρωθούμε τόσο από τις παρακμιακές πλέον ιδεολογίες του συστήματος όσο και από την ανόητη και άκρατη Ρωσοφιλία.

Η Ρωσία, παρόλα αυτά, μπορεί με τη δυναμική του αίματός της και των αυτοκρατορικών βλέψεών της, να συνεργαστεί με την Ευρώπη πάνω στα πλαίσια του παρελθόντος όπως έγινε με τους Γερμανούς στρατιώτες και διοικητές στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αλλά αυτό για να γίνει πρέπει η ‘νέα Ρώμη’ - Η.Π.Α. να απαγκιστρωθεί από τις αδυναμίες και εμμονές του παρελθόντος και να προωθήσει σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας ή τουλάχιστον να υιοθετήσει μια στάση λιγότερο εχθρική προς τη Ρωσία.

Μένει να διαπιστώσουμε πόσο ακόμη θα αποσυντεθεί  το υπάρχον σύστημα και πόσο θα αποδυναμωθούν αλλόφυλοι που ελέγχουν τα κέντρα αποφάσεων του δυτικού κόσμου ώστε έτσι να προχωρήσουμε με μεγαλύτερη ένταση σε ένα φυλετικό δυναμισμό. Μόνο τότε θα μπορέσει να πρωτο-σχηματιστεί ένα νέο Imperium και να αρχίσει μια Νέα Εποχή!