ΤΟ ΠΡΩΤΟ “ΑΝΔΡΟΓΥΝΟ” ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Πριν λίγες ημέρες, όταν στη βουλή γινόταν η συζήτηση για την ψήφιση των νόμων του νέου μνημονίου, όλοι εστίασαν την προσοχή τους στις “καρπαζιές” που έπεσαν μεταξύ του κ. Κασιδιάρη και του κ. Δένδια. Ως γνωστό, η προσοχή κατευθύνεται από την αντίληψη, και όταν αυτή υστερεί, η προσοχή εστιάζεται στα λιγότερο σημαντικά. Το ουσιώδες γεγονός που έπρεπε να εστιάσουν τα ΜΜΕ ήταν ασφαλώς άλλο…

Όταν ο κ. Λοβέρδος είπε στον κ. Τσακαλώτο ότι δεν φοραεί παντελόνια διότι δεν παραιτήθηκε όπως είχε υποσχεθεί σε περίπτωση που μειωθεί το αφορολόγητο, ο κ. Τσακαλώτος ουδόλως θίχτηκε για το γεγονός ότι του αμφισβήτησαν τον ανδρισμό του και την ανδρική τιμή του, αλλά στενοχωρήθηκε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Αντί λοιπόν να κτυπήσει την γροθιά του πάνω στο βήμα της βουλής φωνάζοντας, «δεν σας επιτρέπω κύριε να θίγετε την ανδρική μου τιμή», αυτός είπε τα εξής απίθανα: «παρακαλώ πολύ επειδή μας παρακολουθούν και παιδιά των σχολείων από τα θεωρεία να μην λέτε τέτοιες εκφράσεις διότι οραματιζόμαστε μια κοινωνία όπου στην πραγματικότητα και στην γλώσσα, ό, τι είναι αρσενικό δεν είναι απαραιτήτως καλό και ό, τι είναι θηλυκό δεν είναι απαραιτήτως κακό»! Μπράβο στον κ. Τσακαλώτο διότι με αυτές, τις λίγο μάλλον ασυνάρτητες, φράσεις, συνόψισε όλη την θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Α. Ο αξιαγάπητος υπουργός δεν γνωρίζει ότι η λαϊκή έκφραση για την έλλειψη παντελονιών δεν υπάρχει για να μειώνει τις γυναίκες αλλά για τους άνδρες που συμπεριφέρονται ως γυναίκες;

Β. Δεν γνωρίζει επίσης, επιστήμων άνθρωπος, ότι η βιολογική και η ψυχολογική  ανθρωπολογία αποδέχεται το γεγονός ότι η γυναίκα λόγω του ότι υστερεί μυϊκά έναντι του ανδρός αλλά και επειδή πρέπει να προστατεύει τα παιδιά της, αλλά και από την ίδια της την φύση (αρχετυπικά), προτιμά να ελίσσεται, τείνει να λέει πιο εύκολα ψέματα, να απαρνιέται αυτό που πρώτα υποστήριζε, να υπεκφεύγει, να δειλιάζει κλπ; Όλα αυτά δεν έχουν ηθικιστική ή αξιακή χροιά, αλλά απλά φυσιολογική. Δεν μειώνουν τη γυναίκα, όπως δεν μειώνει τον άνδρα το γεγονός ότι μπορεί πιο εύκολα να δώσει μία γροθιά. Αυτό που μειώνει είναι όταν τη γροθιά τη δίνει η γυναίκα ή όταν θηλυπρεπίζει ο άνδρας.

Γ. Επίσης, ο αγγλοτραφής υπουργός, δεν γνωρίζει ότι αυτή η λαϊκή έκφραση για τα παντελόνια δεν ενοχλεί τις γυναίκες, οι οποίες την αποδέχονται και μάλιστα την χρησιμοποιούν και οι ίδιες όταν θέλουν να υποτιμήσουν έναν άνδρα; Δηλαδή, ο υπουργός στενοχωρήθηκε για κάτι…που δεν στεναχωρεί  τις ίδιες τις γυναίκες! Αυτό που λέμε, ‘βασιλικότερος του βασιλέως’…

Δ. Και ιδού να ξεπηδά το γνωστικό όνειρο: «Οραματιζόμαστε μια κοινωνία όπου στην πραγματικότητα και στη γλώσσα, ό, τι είναι αρσενικό δεν είναι απαραιτήτως καλό και ό, τι είναι θηλυκό δεν είναι απαραιτήτως κακό»! Δηλαδή, μεταφράζοντας τα “αγγλικά” του κ. Τσακαλώτου, σημαίνει: δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού, μην τα ξεχωρίζετε, όλα τα στοιχεία, μαύρο και άσπρο, εντός του “Ενός-Όλου”, όπως στο σύμβολο του Γιν–Γιανγκ. Ο κ. Τσακαλώτος με τις παραπάνω δηλώσεις, έδειξε ότι, πνευματικά τουλάχιστον, βρίσκεται μακριά τόσο από τον κόσμο των γυναικών όσο και από το κόσμο των ανδρών. Μάλλον η πνευματική του υπόσταση θυμίζει ανδρόγυνο, ξέρετε, εκείνο της καβαλιστικής  γνώσης...   

Ε. Να και η πολιτική ορθότητα: «…όπου στην πραγματικότητα και στην γλώσσα…», εδώ τα είπε ανάποδα: πρώτα στη γλώσσα που θέλουν να φτιάξουν και μετά να την επιβάλλουν στην πραγματικότητα, δηλαδή να προσαρμόσουν την πραγματικότητα στους νέο-λογισμούς τους.

Στ. «Οραματιζόμαστε μια κοινωνία…»: δηλαδή  τον  κ. Τσακαλώτο η δήλωση  “Πάντα εν σοφία εποίησας” δεν τον βρίσκει σύμφωνο. Ο Κόσμος δεν του αρέσει όπως είναι φτιαγμένος και θέλει να τον αλλάξει, να τον επιδιορθώσει: “Tikkun 'Olam” λένε οι Ιουδαίοι μυστικιστές την “επιδιόρθωση” του Κόσμου.

Έτσι λοιπόν, σε αυτό τον “επιδιορθωμένο κόσμο”, επειδή τα παιδιά του σχολείου ήταν στα θεωρεία της βουλής και άκουγαν, τα αγοράκια θα ξέρουν ότι από εδώ και στο εξής, όταν θα βρίσκονται εμπρός από τις ευθύνες τους και θα πρέπει να απαντήσουν με ένα κοφτό, αντρίκιο, Ναι ή Όχι, θα μπορούν, αντίθετα, να σκάσουν ένα χαμογελάκι, να κάνουν ένα ναζάκι και να σιγοψιθυρίσουν: «εντάξει μωρέ, δεν το ήθελα, άντε καλέ…»

Παρατηρώντας όλα αυτά και άλλα πολλά που συμβαίνουν στο σύγχρονο κόσμο μας, ο Ιταλός δημοσιογράφος Marcello Veneziani δεν μπορούσε παρά να εμπνευστεί το ακόλουθο άρθρο υπό τον τίτλο:                                                                                      
                        
                    
                                                                 Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ

Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης    

 

Ο κόσμος αναποδογυρισμένος, το δίκαιο ανεστραμμένο, η Ευρώπη με το κεφάλι κάτω. Τα παιδιά δεν τα θέλει πια κανείς, εκτός από τους γκέι, τις λεσβίες και τις ηλικιωμένες γυναίκες. Και έτσι αρχίζουν οι ενοικιάσεις μητρών, οι παρένθετες, οι ετερόλογες μητρότητες, οι υιοθετήσεις από ζευγάρια του ίδιου φύλου. Και εάν η πολιτική αμφιταλαντεύεται, η δικαιοσύνη επιταχύνει, δεν εφαρμόζει τους νόμους αλλά τους δημιουργεί ταχύτατα. Κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει για το μεγαλύτερο μέρος των δικαστικών υποθέσεων. 

Ασφαλώς, φταίει πάντα ο νόμος που δεν υπάρχει, ο νόμος όπως εμείς τον θέλουμε, έτσι ο συμπονετικός δικαστής με την προσαρμοσμένη ευαισθησία τον εφευρίσκει για την κάθε περίπτωση, εξατομικευμένα. 

Εάν ένας γιατρός είναι αντιρρησίας συνείδησης για τις εκτρώσεις, τότε προσλαμβάνουν μόνον γιατρούς που κάνουν εκτρώσεις, παράλληλα αποκτά δημοφιλία η επιβοηθούμενη αυτοκτονία και η ευθανασία. Αναπτύσσεται δηλαδή μία λατρεία για τους εθελοντές του θανάτου: διότι το δικαίωμα στην ζωή αυτού που γεννιέται μπορεί να του το στερούν, αλλά δεν μπορεί ούτε καν να συζητηθεί το δικαίωμα να πεθάνεις, σύμφωνα με το νόμο, με τη βοήθεια του κράτους. 

Μπορεί να αφαιρούνται  τα παιδιά από τους γονείς, τα εγγόνια από τους παππούδες, αλλά εγκρίνεται η αγορά παιδιών από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Σπεύδουν τα δικαστήρια της Ρώμης, της Φλωρεντίας, του Τρέντο - τα ίδια δικαστήρια, όπου πολλές και επείγουσες υποθέσεις μαραζώνουν για πολλά χρόνια - για να εξασφαλίσουν υιοθεσίες και παιδιά από ενοικιαζόμενες μήτρες σε ζευγάρια του ίδιου φύλου. Κινείται το Κοινοβούλιο για να ψηφίσει το πρώτο βήμα για την ευθανασία, για την ώρα υπό την καθησυχαστική μορφή της “βιολογικής διαθήκης”. Μετά, σταδιακά, θα έλθουν και τα υπόλοιπα. 

Αυτή είναι η στρατηγική, πρώτα ανακινούν ακραίες περιπτώσεις για να  εντυπωσιάσουν τη λαϊκή φαντασία, μετά επεκτείνονται και σε άλλες περιπτώσεις. Γινεται επίκληση σε μία νέα διάταξη ad hoc και τέλος διευρύνεται η διάταξη καθ’ υπερβολή.

Έτσι συνέβη με τα ναρκωτικά, με τους παράνομους μετανάστες  και με όλες τις παράπλευρες συνέπειες, συμπεριλαμβανόμενων των κλοπών στα σπίτια. Το φταίξιμο δεν είναι ποτέ των ναρκωτικών αλλά εκείνου που εμποδίζει τη χρήση τους. Δεν φταίει ο ναρκομανής αλλά η μάννα που εναντιώνεται στο να κάνει χρήση το παιδί της. Το φταίξιμο δεν είναι των παράνομων μεταναστών αλλά εκείνων που τους αποκαλούν παράνομους.  Δεν είναι το φταίξιμο αυτού που κλέβει το σπίτι αλλά εκείνου που αμύνεται μέσα στο σπίτι του. Το δίκαιο αντιστράφηκε και όποιος αντιτίθεται, κατηγορείται για σεξισμό, ρατσισμό, φασισμό, ξενοφοβία. Εν τέλει ο εγκληματίας είσαι εσύ, που υπέστης ή κατήγγειλες το γεγονός. 

Όμως τι είναι αυτή η αρρωστημένη θέληση να αναστραφεί η φύση, η ιστορία του πολιτισμού, ο νόμος, η πραγματικότητα και η ανθρωπότητα όπως γινόταν αντιληπτή μέχρι τώρα; Τι είναι αυτή η επιθυμία να ανατραπεί η οικογένεια, η μητρότητα, η πατρότητα, η γέννηση, η ζωή και ο θάνατος, να αποδομηθούν οι μορφές τους που μέχρι σήμερα ήταν γνωστές; Είναι δυνατόν μία γενιά μέσα σε λίγα χρόνια να διαλύσει το χιλιετή ιστό ενός διακαιϊκού και θρησκευτικού πολιτισμού, πολιτικού και φυσικού, βασισμένου πάνω στην οικογένεια;  

Ποιοί είμαστε εμείς, οι ζωντανοί, για να εγερθούμε με άπειρη έπαρση σε κριτές της ανθρωπότητας όλων των εποχών και να αποφασίσουμε ότι μέχρι σήμερα οι άνθρωποι είχαν κάνει λάθος, αλλά τώρα εμείς θα επανορθώσουμε τα λάθη της ιστορίας και της φύσης, της αιώνιας εμπειρίας και της ζωής των γενεών; Πως αλλιώς μπορούμε να ονομάσουμε αυτό το ιδεολογικό, επιστημονικό και νομικό παραλήρημα εάν όχι μία ιογενή μορφή καταστροφικής τρέλας;  

Χάνουμε την αίσθηση των ορίων, ανατρέφουμε τέρατα γενετικά τροποποιημένα, βρισκόμαστε σε πλήρη παροξυσμό υπέρβασης των ορίων, θέλουμε να γκρεμίσουμε τα όρια μεταξύ των φύλων, τα όρια της ηλικίας και της φύσης, των λαών και των επιθυμιών. Εάν έχει δίκιο ο Schopenhauer, ίσως είναι η φύση που αποφάσισε να τελειώσει και χρησιμοποιεί την εκτεταμένη στειρότητα, τα ένστικτα του θανάτου και της αυτοκαταστροφής, την ίδια την ομοφυλοφιλία ανυψωμένη σε μοντέλο ζωής, για να οδηγήσει την ανθρωπότητα στον αφανισμό. 

Συγχαρητήρια κύριοι, εκείνο που δεν κατάφεραν οι πόλεμοι, τα ατομικά  όπλα, οι αιματηρές επαναστάσεις και τα στυγνά καθεστώτα, θα μπορέσετε να το καταφέρετε εσείς οι ειρηνιστές και ελευθεριακοί στο όνομα των δικαιωμάτων, της προόδου και της ίδιας της ανθρωπότητας.

Σχόλιο του μεταφραστή:   

Ο συγγραφέας του άρθρου αναρωτιέται “τι είναι αυτή η εποχή μας, τι είναι αυτή η θέληση για την αναστροφή των πάντων;”. Πέραν και πάνω από τις όποιες υπαρκτές επιδιώξεις των κρυφών ή φανερών λόμπι, των οικονομικών συμφερόντων, των πολιτικών κύκλων, των στρατηγικών αποδόμησης που εφαρμόζουν οι  ισχυρές ομάδες  κλπ  η απάντηση που δίνουμε είναι ότι αυτή η εποχή μας έχει καταλειφθεί από μία ψυχική κατάσταση ή ένα πνεύμα, το πνεύμα  της  “Τρίτης Εποχής”, όπως την είχε ορίσει ο καθολικός αιρετικός Ιωακείμ της  Φιόρε, ο οποίος δημιούργησε ένα δικό του μυστικιστικό-γνωστικό σύστημα. Σε αυτή λοιπόν την “Τρίτη Εποχή”, ο Ιωακείμ της Φιόρε φανταζόταν μία εκκλησία στην οποία «…η“αγάπη” και η “ελευθερία” θα πάρουν τη θέση του Νόμου». Με αυτή τη φράση, ο Ιταλός αιρετικός μας εισαγάγει στη γνωστική ανατροπή, στην απελευθέρωση του ανθρώπου από το Νόμο του Δημιουργού που μας προαναγγέλλει την εποχή του αντινομισμού. Η αγάπη, στερημένη από το Νόμο, μπορεί να αγαπήσει και  το κακό... 

Η “Τρίτη Εποχή” αγαπά τον Κάιν χωρίς να του ζητά  να μετά-νοήσει, με άλλα λόγια, αποδέχεται τη…“διαφορετικότητά” του.

Για μία εμβάθυνση στις θεωρίες του Ιωακείμ της Φιόρε βλ. εδώ.